Het stuk getiteld "Picardië" is ontstaan in twee stappen:
Aanvankelijk zijn alleen de twee bovenstemmen geschreven. Deze stemmen gaan ritmisch gelijk op in een markant gebruik van syncopen.
Pas veel later zijn de geschetste harmoniëen uitgewerkt tot een volwaardige linkerhandpartij met een complementair ritme en is het daarmee een stuk voor piano solo geworden.

Het stuk kent een bijna volmaakte A-B-A vorm (expositie - doorwerking - reprise) waarbij de reprise vrijwel identiek is aan de expositie. Het enige verschil is dat de reprise eindigt met een picardische terts, overeenkomstig de titel van het stuk.
Die naam is ook geïnspireerd door ons adres waar we van 1993 tot 2008 woonachtig waren: de Picardiehof.

Overigens is het mij nog steeds een raadsel waarom de grote terts die een stuk in de overeenkomstige kleine terts toonsoort afsluit vernoemd is naar die streek in Noord-Frankrijk.