Deze Elégie opus 17 is ontstaan in juli 1995.

Het stuk begint met een elegante melodielijn, gevolgd door een sonore doorwerking, dit alles in een driedelige maatsoort. Het middendeel van de Elégie kent een frivole omspeling van de melodie in een tweedelige maatsoort, later nog voorzien van enkele prallers als ornamenten. Dit geheel mondt uit in een grootse afsluiting met het karakteristieke maestoso karakter, opnieuw in een driedelige maatsoort.

Zie ook opus 68, de veel latere Elégie (voor cello en piano).