Opus 44 is de eerste compositie die ik geschreven heb voor mijn dochter Esther, toen net 11 jaar oud.

Al enige jaren had ik haar toegezegd ooit een pianostuk voor haar te schrijven, maar ik vond het lastig te bepalen wat wel of niet te spelen is als je pas een paar jaar pianoles hebt. Nu is het er dan van gekomen, mede omdat ze aan haar eerste sonatine toe was (jawel, een sonatine van Clementi).

Dit eendelige stukje is nog kleiner dan een sonatine, vandaar de naam "Sonatinine".
Het eenvoudige thema wordt aanvankelijk ondersteund door lange noten, maar de eerste regel van het hoofdthema wordt in de herhaling veel geanimeerder door het gebruik van de voor zo'n sonatine kenmerkende Albertijnse bassen. Dit natuurlijk naast de gebruikelijke modulatie naar de dominant, hier nogal abrupt. De doorwerking bestaat uit ladderfiguren van achtsten in de paralleltoonsoort, waarna stuwende staccato noten in de bas middels een vertragend crescendo toewerken naar de reprise.
Deze reprise bestaat uit een herhaling van de expositie met een aanvankelijk alleen een iets stuwender baslijn, daarna wat meer omspelingen en uiteindelijk een ladderfiguur naar een afsluitend hoogtepunt, uiteraard in de hoofdtoonsoort.

Omdat vooral de doorwerking zich erg leent op een melodie-instrument gespeeld te worden heb ik ook een versie voor fluit en piano gemaakt, opus 44 nummer 2. Dit overigens nadat opus 45 al gestalte had gekregen, het eerste stuk voor fluit en piano na 20 jaar.

Meer dan twee jaar later bleef Esther opmerken dat een Sonatine steeds drie delen heeft (snel, langzaam, snel) en dat deze Sonatinine slechts één (eerste) deel heeft. Dat was de aanleiding om ook nog een tweede deel te schrijven, een heus adagio. Daarin speelt de rechterhand een zangerige melodie, begeleid door zachte akkoorden in de linkerhand.

Uiteraard was ook hiervan een versie voor fluit en piano te maken. Omdat dit zangerige stuk ook een eigen bestaansrecht heeft los van de Sonatinine, heb ik de fluitversie van het tweede deel de (franse) naam "Romance" gegeven.

Omdat deze "Romance" zich ook leent om met cello en piano te spelen heb ik ook die versie gemaakt, het derde nummer in dit opus.

Het valt overigens te betwijfelen of er nog ooit een derde, snel slotdeel komt van deze Sonatinine ...