Opnieuw een compositie voor piano solo, ontstaan vlak na het vorige opus. De sfeer van dit stuk is de romantische muziek die past bij een zonnige lentedag en is onstaan in een productieve periode vol geluk en levenslust.

Dit werk begint met een knipoog naar de tweede nocturne van Chopin (Op.9 No.2), een stuk wat veel voor me betekent en verder heeft het ook wel iets met de Gnossienne Nr. 5 van Erik Satie, zeker voor wat de linkerhand die nu eens geen gebroken akkoorden bevat zoals zo vaak bij Spheren pianomuziek.

Het begin van het stuk kenmerkt zich door een regelmatig ritme van steeds een lange eerste noot en een aanloopje van drie achtsten naar de volgende maat. Na vier regels komt er een ietwat contrasterend tweede thema met de beweging aan het begin van de maat steeds gevolgd door een appoggiatura figuur. Veel zinnen worden afgesloten met een triller, soms op de eerste helft, soms pas op de tweede helft van de maat.

Opmerkelijk aan dit stuk is dat het na acht regels van vier maten afsluit: "als je denkt dat het voorbij is, dan komt er toch nog meer". Als gevolg daarvan zit er op tweederde van het stuk een opmaat, iets wat eigenlijk wel een vreemde situatie is. Na deze "doorstart" gaat de melodie van het eerste thema naar nóg hogere regionen en drukt ze nog meer nabijheid uit (vandaar dolcissimo). Na de terugkeer van het tweede thema vormt een stringendo van een langere reeks achtstennoten de aanzet tot een dalende lijn als slot.

Het bleek toevallig zo te zijn dat de (meestal) enkelvoudige partij van de rechterhand van de piano qua omvang precies samenviel met het bereik van de dwarsfluit. Vandaar dat ik ook een tweede versie van dit opus heb gemaakt voor fluit en piano, opus 56 nummer 2.

Op 10 januari 2018 heeft de Amerikaanse WEB-site flutetunes.com de Proximité als "Tune of the Day" gepubliceerd. Zie https://www.flutetunes.com/tunes.php?id=3327