Dit werk voor piano is getiteld "Variaties" en is inderdaad een thema met een aantal variaties daarop, om precies te zijn vier variaties op het thema, aangevuld met een finale.

Nadat het thema "Cantabile" uiteengezet is in een neutrale zetting is de eerste variatie een beweeglijke. De melodie wordt omspeeld in achtsten en ook de begeleiding in de linkerhand kent een achtstenbeweging. In de tweede variatie keert de rust van de kwartenbeweging terug en ligt de melodie warm en sonoor in de diskant. De derde variatie is een tegenstelling hierop met de melodie juist in een hoge ligging, rijkelijk voorzien van voorslagen en andere versieringen, hetgeen het geheel tot een frivool gebeuren maakt. De vierde variatie is een knipoog naar de lichte muziek. Zowel in ritme als in keuze van de harmonieën krijgt de inmiddels zeer bekende melodie een "jazzy" karakter. In de finale tenslotte, moduleert het geheel naar majeur, hetgeen bijdraagt aan een krachtig karakter. Vooral in de tweede zin van deze finale is het pianospel breed, vol en zeer uitgesproken en werkt het toe naar een climax die gekenmerkt wordt door chromatiek in de linkerhand, waarna het stuk afsluit.

De opus aanduiding van dit stuk is "opus 24 nummer 1" omdat ik destijds plannen had om ook een tweede versie te maken voor klarinet en piano. Dit omdat onze Koen destijds voortvarend zich het klarinetspel eigen aan het maken was. Vandaar ook de keuze voor de toonsoort van Gm (twee mollen), daar dit op een Bes-klarinet tot een "witte" notatie zou leiden (geen kruizen noch mollen). Hij vorderde echter zo voortvarend dat hij niet meer te interesseren was voor een dergelijke eenvoudige compositie van zijn vader ...

De compositie stijl "thema met variaties" is anderhalf jaar later opnieuw gebruikt bij het stuk "Caméléon", het eerste deel van opus 28.

Ruim 21 jaar later is er toch een tweede versie gekomen, maar dan voor orkest. Dankzij StaffPad konden de variaties uitgewerkt worden voor verschillende bezettingen.
De expositie van het thema is in handen van de strijkers, en ook de eerste variatie. Daarna komen de trombones aan het woord die een sonore versie verklanken, gevolgd door een frivole versie door de fluit (met klarinet en basklarinet). Daarna klinkt er een ritmische versie door trompetten en trombones (met in de nazin ook echoes door trompetten). Bij de slotreprise in majeur komt het strijkorkest weer terug en tenslotte klinkt de finale door het volle orkest met ook pauken.