Dit lied is geschreven voor zanggroep Otherwise waar ik als begeleidend pianist aan verbonden ben geweest.
De tekst is van Toos van Raaij, een van de zangeressen van het koor. Het betreft hier een oproep niet langer te praten, immers "we behoeven geen mooie praatjes of leugens, we zingen liever dan dat we iets anders doen, muziek is onze taal !"

Centraal in dit lied staat de uitroep "Stop talking", gevolgd door het sterk ritmische "music is our language". De volgende zin "Always tuning in to vocalise" ademt echter een veel klassiekere sfeer (middels een authentieke cadens met voorhoudingen).
Vanaf "need no stories, need no lies" bouwt het refrein opnieuw op naar een climax toe, eerst rondom het woord "harmonise", om daarna uit te monden in de uitroep van het woord "otherwise", titel van het lied en tevens naam van het koor.

Het couplet contrasteert met het refrein door een veel mildere sfeer, vol opgewekt gezongen wijsheden, ondersteund door een 'basso continuo'-achtige begeleiding. De melodie van het couplet kent bij de drie coupletten steeds een verschillend einde: heeft het eerste couplet een melodisch vlak einde, het tweede vertoont al een enigszins opgaande slotlijn, terwijl het derde en laatste couplet eindigt met een uitbundig hoge uitroep.

De begeleiding door de piano is eenvoudig gehouden om het koor de volle aandacht te geven. Het voorspel en tussenspel zijn ook steeds slechts korte omspelingen.

Omdat aan het Otherwise concert ook een saxoniste meedeed is er een tweede versie gemaakt met een extra partij voor de altsaxofoon. Vooral in het refrein draagt de saxofoon extra bij tot het opbouwen van de climax. Toen die rol later overgenomen werd door een klarinettist, kwam er ook een klarinetversie van diezelfde partij.

Het lied stamt uit december 2001 en is daarna heel vaak uitgevoerd door het gelijknamige koor, tot en met het 10-jarig jubileum van het koor in 2007. In 2017 heeft het Otherwise lied opnieuw weerklonken bij het 20-jarig koorjubileum van Otherwise.