Even leek het erop of het jaar 2008 helemaal geen composities zou opleveren. En dat terwijl dat juist het jaar is waarin ik de gelukkige bezitter van een Bechstein A190 vleugel ben geworden, een reeds lang gekoesterde droom. De beschikbaarheid van de vleugel heeft zeker een inspiratiebron gevormd om meer te improviseren, iets waaruit kiemen van een compositie af te leiden zijn. Toch heeft dit opus 50 lang op zich laten wachten.
Een van de redenen was domweg het nummer, het getal 50. Dit ronde getal wierp een barriere op omdat het de lat nog hoger legde voor een soort "koningsnummer" onder mijn composities. Nadat ik me hier overheen gezet heb is op de valreep van 2008 (in de laatste week) deze korte compositie voor (opnieuw) piano solo ontstaan.

De titel "Brillance et Sonorité" is onmiskenbaar Frans en verwijst naar het uiteenlopende klanken palet dat de vleugel kan voortbrengen. Het stuk begint met een brede klank met uitgebreide gebroken accoorden in de inmiddels vertrouwde pianistische stijl met een belangrijke plaats voor de grote septiemen. De tweede pagina van het stuk begint donker en bouwt op naar een sfeervolle, sonore klank. De derde pagina contrasteert daarmee door een kabbelende melodie in een hoger register met lichte begeleiding in een poging de "brillance" van de vleugel een kans te geven. De laatste pagina grijpt terug op de eerste, echter met een langere, meer doorgaande beweging in de melodie en een lager einde.

Mede door de toonsoort verwijst het stuk naar het "Intermezzo" op.21, maar er is ook overeenkomst qua sferen (of zijn het meer "spheren"?).